باشگاه هم اندیشان - 3

امید: سلاااااام؛ می گم حواستون که هست؟ حواستون به اینکه از بحثا برداشت اشتباه نکنین! آخه ممکنه از اونور بوم بیفتیم. آخه می شناسم کسانی رو که با برداشت اشتباه و افراطی از حرفایی که تو مجالس مذهبی می شنون، روابط فامیلیشون کمرنگ می شه. چون جوری برخورد می کنن که دیگه برا دیگران خیلی سخته ارتباط باهاشون برقرار کنن! حالا سر اینم حتما بحث می کنیم که: "تو فامیل باید چیکار کرد؟" فعلا بریم سر سوال دیروزمون که چطور بفهمیم یکی جنبه نداره و اگه نداشت، باید چیکار کرد؟

******

جنبه: سلام؛ به نظرم بهترین و ساده ترین راه اینه که همیشه فکر کنیم طرفمون کم جنبه اس و رفتارمون کمی سرد باشه تا زمانی که شناخت کافی ازش پیدا کنیم و با توجه به اون شناخت، باهاش رفتار کنیم. لطفا برام دعا کنید تا حاجت روا شم. (سوگند)

امید: خب! حالا سوال اینه که وقتی شناخت پیدا کردیم و خیالمون بابت "چشم پاکی" طرف، مطمئن شد، حد و مرز رفتارمون باید چطور باشه؟ فرقی می کنه؟ مخصوصا این که بعضی مواقع، روابط، پیوسته و ادامه داره؛ یعنی با هم بودنا یکی دو روز و یکی دو ساعت نیست!    

سلام؛ اگه اینطوره پس چرا بعضیا با رعایت نکردن این حد و حدودها به کجاها که نرسیدن. زندگی مشترک، شغل خوب و... طرف اونقدر با این و اون جیک تو جیک و خودمونی می شه که 3 سوته همه کاراش رو ب راه می شه و همه جا می سپرن براش واسه کار. چند نفرم جذبش می شن و آخرم زندگی مشترک! (زینب نامجو)

امید: سلاااااااام؛ امروز یکی از همکارا بهم گفت: "باورم نمی شه! فردا چهلم مادر آقای رزاقه. چه زود گذشت! مگه می شه؟ انگار، دیروز بود!" انگشت به دهن، مونده بود! واقعیت اینه که زمان داره به سرعت می گذره. به سرعت برق و باد. چشم باز می کنیم و می بینیم رسیدیم ته خط و پیش خدا، دستامون خالیه! اینه که همیشه باید ببینیم برا خدا که قراره برا همیشه بریم پیشش، چی مهمه! یادمون باشه که خوشی های دنیا زودگذرن...

سلااااام بر خانواده بزرگ هم اندیشان؛ بحث این هفته تون واقعا جوابش در حد چند خطه. امید! آخه اینم شد موضوع؟؟؟ ‏(زهرا از ساری)

امید: سلاااااام؛ راستش یه لقمه غذا رو اگه دوبار بجوی، می شه غورتش داد؛ ولی فرقش با لقمه ای که خوب جویده بشه از زمین تا آسمونه. باور نداری مجله پزشکی (750) رو بخون. گرفتی که منظورم رو؟

******

سلام؛ من با نظر آقا مهران تا حدودی موافقم. اونجا که گفتن جانب رسمی بودن رو در روابط حفظ کنیم. ببینید؟ من کلا آدم شوخ و شادیم. اصلا هم نمی تونم جلوی خودمو بگیرم. من می گم آدم وقتی طرف مقابلشو می بینه متوجه می شه که باید لحن برخوردش بر چه اساسی باشه. من نه با نامحرم شوخی می کنم و نه عینهو میرغضب نگاش. در واقع رفتارم رو تعادله؛ یعنی این حرفو که گفته می شه به هیچ وجه نباید حرفید و خندید (که چه بسا باعث بشه....) رو قبول ندارم. خدایی از این موردا هم ندیدم که می گن طرف دلباخته می شه و از این حرفا... من نمی دونم! باید منو قانع کنید....! (آیدا حیدری، انزلی)